Μετάβαση στην ενηλικίωση

3. Υποστήριξη του παιδιού μου

^{Photo: IB Sued-West gGmbH}

"Όσο το παιδί είναι ακόμα μικρό, υπάρχει συχνά ένα πυκνό δίκτυο προσφορών βοήθειας: Συμβουλευτικά Κέντρα, ομάδες γονέων, κέντρα πρώιμης παρέμβασης και πολλά άλλα. Αλλά όταν το παιδί μεγαλώσει, οι γονείς συχνά αισθάνονται ότι είναι μόνοι. [...]Οι ομάδες γονέων διαχωρίζουν και πάλι, επειδή οι αναπηρίες των παιδιών και οι εξελίξεις τους είναι τόσο διαφορετικές, που τα συμφέροντα των οικογενειών παρασύρονται. Ο αδελφός ή η αδελφή περνούν από την εφηβεία και πρέπει να ασχολούνται με το ανάπηρο παιδί, το οποίο δυσκολεύει την αντοχή των γονέων. Το ΑΜΝΥ επίσης αλλάζει. Περνά  μέσα από την εφηβεία και μπορεί να παρουσιάσει συμπεριφορικές ιδιαιτερότητες, επειδή θέλει να αποφασίζει μονός του πιο συχνά. Αλλά ένα παιδί με αναπηρία ζει πιο εξαρτημένο από τους γονείς του απ’ ότι άλλα παιδιά: Πώς μπορεί κάποιος να απαλλαγεί από τον ομφάλιο λώρο σε αυτή την εξάρτηση; »[1].

Πώς μπορώ να στηρίξω το παιδί μου στην πορεία του προς την ενηλικίωση, ώστε να μπορέσει να ζήσει μια αυτοπεριορισμένη και ευτυχισμένη ζωή παρά τις ιδιαίτερες ανάγκες του; Τι μπορώ να μεταδώσω σε αυτόν ή αυτήν; Πώς μπορώ να το ωθήσω στην ανάπτυξη της προσωπικότητάς του, στον σχεδιασμό της ζωής του και στην ανεξαρτησία;

Αυτό το κεφάλαιο αφορά τον τρόπο με τον οποίο μπορείτε να στηρίξετε το παιδί σας στις ακόλουθες εργασίες ανάπτυξης:

• Στον δρόμο προς την ταυτότητα (3.1.)

• Κατά τη διάρκεια του σχεδιασμού ζωής (3.2.)

• Σχετικά με την ανεξαρτησία (3.3.)

Βίντεο: "Πώς μεγάλωσε η Bianca ..."