Γήρανση

2. Διαδικασία Γήρανσης

2.3. Σκέψεις από ανθρώπους με νοητική υστέρηση σχετικά με τη γήρανση

Συχνά, οι άνθρωποι με   νοητική υστέρηση αντιμετωπίζουν άλλους ανθρώπους που ορίζουν τη ζωή τους και τις προσδοκίες που έχουν από αυτήν. Το κοινωνικό μοντέλο δίνει έμφαση στην ικανότητα των ανθρώπων να συζητούν ανοιχτά για τη ζωή τους, η οποία είναι απαραίτητη για τις επιρροές, τη γνώση και την ανησυχία που πρέπει να έχει η κοινωνία για την κατάσταση των ατόμων με αναπηρίες: «... ποιοι είμαστε και πωσ νιώθουμε και σκεφτόμαστε για τον εαυτό μας».

Οι ηλικιωμένοι με νοητική υστέρηση έχουν ζήσει μια μακρά ζωή και μπορεί να ακούτε σκέψεις για τη ζωή τους, ακόμη και αν είστε στην οικογένεια και τους έχετε ακούσει πριν.

Παρακάτω μπορείτε να διαβάσετε περίπου δύο άτομα με νοητική υστέρηση και τις σκέψεις τους σχετικά με τη γήρανση. Άνθρωποι από άλλες χώρες μπορεί να έχουν και άλλες σκέψεις σχετικά με τη γήρανση, επειδή περιβάλλονται από άλλες πολιτισμικές επιρροές.

Photo: Britt-Evy Westergård

Lars Aage: Αυτό που κατά πρώτο λόγο σκέφτομαι όσον αφορά την γήρανση είναι ότι δεν πρέπει ποτέ να δυσφορήσουμε λ'ογω των ρυτίδων που εμφανίζνται στο πρόσωπό μας  κυρίως γιατί αυτό είναι μέρος της γοητείας και της διαδικασίας γήρανσης.

Το άλλο πράγμα που σκέφτομαι είναι ότι πρέπει να σκέφτομαι διαφορετικά από πριν, όταν ήμουν νέος, για παράδειγμα, χρειάζομαι περισσότερη βοήθεια σε καθημερινές εργασίες. Οι περισσότεροι άνθρωποι, όπως εγώ, λαμβάνουν δημόσιες υπηρεσίες, αλλά αυτό αποκτά σημασία στη διαδικασία της γήρανσης, όπως το να πάρεις το φάρμακό σου όσο και για να βγεις έξω.

Η γήρανση αρχίζει νωρίτερα όταν έχετε νοητική υστέρηση. Ως εκ τούτου, χρειαζόμαστε βοήθεια νωρίτερα από άλλους. Εάν έρθει μια εποχή στη ζωή μου που δεν κάνω καμία καθημερινή εργασία ή δεν ξέρω πού είμαι και ποιο είναι το όνομά μου, είναι απαραίτητο να με πάτε να μετακομίσω σε γηροκομείο. Προέλεσα σκόπιμα τη διαμονή μου από την πλευρά μου, αλλά αυτό θα πρέπει να είναι μια ευκαιρία για όσους θέλουν μια τέτοια προσφορά. Είναι σημαντικό να έχουμε όλες τις δυνατότητες - τότε έχουμε μια επιλογή. Αυτό είναι που σκέφτομαι τώρα, αλλά αργότερα μπορώ να σκεφτώ διαφορετικά, αυτό είναι το δικαίωμά μου να το κάνω.

Είναι σημαντικό οι άνθρωποι να λαμβάνουν φροντίδα και να ζουν σε ένα ασφαλές μέρος. Είναι σημαντικό να νιώθουν αποδεκτοί ως άτομα, άτομα που χρειάζονται περισσότερη ή λιγότερη βοήθεια από άλλους στην ίδια κατάσταση.

Είναι σημαντικό να γίνουν μαθήματα και να λάβουν ευανάγνωστες πληροφορίες, υλικό σχετικά με τις υπηρεσίες και τις προσφορές της κοινότητας με τη μορφή ιστοσελίδων, φυλλαδίων, φύλλων πληροφοριών και βιβλίων. Είμαστε όλοι διαφορετικοί, οπότε είναι σημαντικό τα βιβλία να καλύπτουν διαφορετικές ανάγκες. Για μερικούς ανθρώπους, τα ηχητικά βιβλία είναι σημαντικά.

Η προσβασιμότητα για να γίνει ένα άτομο με νοητική υστέρηση μέρος της κοινωνίας είναι πολύ σημαντική. Αυτό ισχύει τόσο για τη φυσική προσβασιμότητα (π.χ. ανελκυστήρα, αναπηρική καρέκλα) όσο και για εύκολη ανάγνωση, με σύμβολα και εικονίδια (π.χ. έγχρωμη σήμανση) σε δημόσια κτίρια και σπίτια σχεδιασμένα για άτομα με ειδικές ανάγκες.

Είναι σημαντικό οι άνθρωποι να μας μιλάνε ως ενήλικες, ανεξάρτητα από το αν έχουμε ή όχι νοητική υστέρηση. Μιλήστε άμεσα απευθείας στο άτομο, κοιτάξτε το πρόσωπο στα μάτια και σταθείτε στο ίδιο «επίπεδο» με το άτομο. Να υπολογίζετε τους ανθρώπους που κάθονται σε αναπηρικό καροτσάκι ή δεν καταλαβαίνουν δύσκολες έννοιες ή ξένες λέξεις.

Τώρα, όταν είμαι ενήλικος και αρχίζω να γίνομαι ηλικιωμένος, οι πιο σημαντικές αλλαγές για μένα είναι ο χρόνος που μπορώ να έχω για τον εαυτό μου. Θα αποφασίσω εγώ ο ίδιος τον χρόνο μου. Θέλω χρόνο να βοηθήσω άλλους. Θέλω να είμαι μαζί με άλλους σε ψυχαγωγικές δραστηριότητες και να έχω περισσότερο χρόνο με την οικογένεια και τους φίλους μου.

Ο Lars Aage λέει κάτι για τα νοσηλευτικά σπίτια. Για ορισμένους γονείς αυτό είναι ένα σημαντικό θέμα. Οι εμπειρίες από τη Νορβηγία δείχνουν ότι τα νοσοκομεία είναι ωραία αν υπάρχουν παροχείς υπηρεσιών που συνηθίζουν να εργάζονται για άτομα με νοητική υστέρηση, καθώς και ότι είναι ενσωματωμένα στην ομάδα με την οποία ζουν μαζί. Υπάρχουν όμως και εμπειρίες όπου τα άτομα με νοητική υστέρηση υφίστανται διακρίσεις και δεν λαμβάνουν επαρκή βοήθεια σε νοσηλευτικά σπίτια.

 

Οι περισσότεροι ηλικιωμένοι με τους οποίους μίλησα, θέλουν να μείνουν στα σπίτια τους μέχρι να πεθάνουν. Οι περισσότεροι από αυτούς ζουν σε ομαδικά σπίτια με υπηρεσίες 24 ωρών. Έχουν παρόχους υπηρεσιών που τους γνωρίζουν, αλλά σε ένα στάδιο της διαδικασίας γήρανσης τους χρειάζονται επίσης περισσότερους υπαλλήλους υγειονομικής περίθαλψης, τους οποίους ο δήμος πρέπει να προγραμματίσει. Το ίδιο ισχύει και για τις οικογένειες που φροντίζουν το παιδί / αδελφό τους, οι οποίες συχνά χρειάζονται περισσότερη βοήθεια όταν το άτομο αυτό γερνάει.

_{Photo: Jørn Grønlund}

Torill: Παρατηρώ τα χρόνια μου τώρα και όλα όσα έχω περάσει. Τώρα που είμαι μεγαλύτερος, είναι ευκολότερο να ξεχάσω τι συνέβη πριν. Ξεχνώ πιο συχνά. Αυτή είναι η μνήμη που έχω τώρα. Ξέρω ότι είμαι καλός να θυμάμαι, αλλά τώρα, δεν είναι πάντα τόσο εύκολο. Μερικές φορές σταματώ και δεν «μου βγαίνουν» οι λέξεις που θέλω να πω. Σύντομα θα γίνω 60 ετών. Αλλά, έχουν απομείνει μπροστά μου κάποια καλά χρόνια. Δεν ξέρω πόσο καιρό θα ζήσω. Ο θάνατος θα είναι κάτι καινούργιο για μένα (6:34).

Υπάρχουν κάποιοι μύθοι σχετικά με τους ηλικιωμένους ενήλικες με νοητική υστέρηση. Σε μια νορβηγική μελέτη, το 75% δήλωσε ότι τους αρέσουν οι εκπλήξεις, σχεδόν το 90% τους άρεσε να ταξιδεύουν και το 50% τους άρεσε να είναι δραστήριοι και να έχουν πολλά πράγματα να κάνουν καθημερινά (7). Αυτή η μελέτη μας λέει ότι υπάρχει ένα χάσμα μεταξύ του τι λένε οι άνθρωποι για τον εαυτό τους, και του τι πιστεύουν οι άλλοι.